Rozstrzelania

Początkowo więźniowie byli rozstrzeliwani przez pluton egzekucyjny w znajdujących się w pobliżu obozu dołach po wydobytym żwirze, tzw. żwirowiskach. Natomiast od jesieni 1941 r. do jesieni 1943 większość egzekucji odbywała się na otoczonym murem podwórzu bloku 11 w obozie macierzystym, przed specjalnie zbudowaną ścianą zwaną Ścianą Straceń. Skazańcy musieli rozebrać się do naga na parterze bloku 11.

Jeśli wśród nich znajdowały się kobiety, to rozbierały się w oddzielnych pomieszczeniach. One też jako pierwsze były prowadzone na dziedziniec i zabijane. Skazańcy doprowadzani byli pod ścianę przeważnie parami. Przeprowadzający egzekucję esesman podchodził z tyłu i strzelał ofierze w tył głowy z karabinu małokalibrowego. Zwłoki były wrzucane przez wyznaczonych więźniów do samochodów ciężarowych lub na wozy i wywożone do krematoriów. W KL Auschwitz esesmani wielokrotnie wykonywali również egzekucje przez rozstrzelanie na sowieckich jeńcach wojennych w żwirowiskach, na dziedzińcu bloku 11, a także w budynkach krematoriów. Wielu spośród zamordowanych w ten sposób nie została w ogóle ujęta w ewidencji obozowej. Z kolei 7 października 1944 r. esesmani rozstrzelali 200 Żydów w ramach represji po buncie więźniów Sonderkommando.

Na temat liczby ofiar egzekucji przez rozstrzelanie dysponujemy jedynie fragmentarycznymi danymi. Szacunkowo można przyjąć, że zabito w ten sposób blisko 1000 więźniów, którzy wcześniej osadzeni byli w celach bloku 11, a także 4500 osób, tzw. więźniów policyjnych, skazanych na śmierć przez Sąd Doraźny. Znaczna, ale bliżej niesprecyzowana jest liczba rozstrzelanych więźniów, którzy wezwani zostali na egzekucje wprost z obozu, a także jeńców sowieckich oraz Polaków przywożonych na śmierć spoza obozu.

W KL Auschwitz dokonywano również egzekucji w komorach gazowych. W ten sposób w drugiej połowie 1941 r. i na początku następnego roku zabito około 2000 sowieckich jeńców wojennych, a w czerwcu 1942 r. 320 więźniów karnej kompanii w związku z podjętą przez nich próbą zbiorowej ucieczki. W 1944 r., po likwidacji Ściany Straceń, w komorach gazowych zabijano również Polaków skazanych na śmierć przez Sąd Doraźny. W ten sposób śmierć poniosło prawdopodobnie kilkaset osób.