Neu-Dachs
Jeden z największych podobozów, zlokalizowany na przedmieściach Jaworzna, przy kopalni Dachsgrube. Utworzony został w poł. czerwca 1943 r. na prośbę kierownictwa spółki Energieversorgung Oberschlesien A.G., poszukującego siły roboczej dla rozbudowywanych intensywnie elektrowni i kopalń węgla kamiennego: Dachs, Rudolf, Friedrich-August, Richard i Leopold.
Obóz po rozbudowie zajmował obszar około 6 ha; wewnątrz ogrodzenia z drutu kolczastego pod napięciem znajdowało się 14 baraków mieszkalnych oraz 3 latryny, szpital, kuchnia, magazyn odzieży, kotłownia, pralnia oraz magazyn. Stan obozu systematycznie wzrastał i w poł. października wynosił 2,8 tys. więźniów, a w styczniu 1945 r. sięgnął 3 664. W obozie regularnie, co 1-2 tygodnie, przeprowadzane były selekcje, w czasie których po 40-80 niezdolnych do pracy więźniów odsyłano do Auschwitz. Największa selekcja – jej ofiarą padło 250 więźniów – miała miejsce w końcu stycznia 1944 r.
Katastrofalne warunki bytowe i nadzwyczaj ciężka praca w kopalniach skłaniały wielu więźniów do prób ucieczek. Kończyły się one zazwyczaj tragicznie: od początku lipca do poł. października 1943 r. esesmani zastrzelili 11 więźniów usiłujących zbiec z obozu. W październiku 1944 r. aresztowano kilkudziesięciu więźniów oskarżonych o próbę ucieczki podkopem wydrążonym spod podłogi jednego z baraków i osadzono w bloku 11 w Auschwitz I celem przeprowadzenia śledztwa. Po jego zakończeniu 19 więźniów skazano na śmierć, przewieziono z powrotem do podobozu i 6 grudnia powieszono na placu apelowym.
Komendantem obozu był SS-Obersturmführer Bruno Pfütze, załogę stanowiło od 200-300 esesmanów. W styczniu 1945 r. więźniowie z Neu-Dachs przebyli jeden z najdłuższych marszów ewakuacyjnych (ok. 250 km) – do obozu Gross-Rosen na Dolnym Śląsku, podczas którego wielu zmarło lub zostało zastrzelonych przez konwojentów. Na miejscu pozostawiono około 400 chorych i wycieńczonych więźniów, których wyzwolili żołnierze Armii Czerwonej.