Janinagrube
Podobóz w Libiążu k. Oświęcimia przy kopalni węgla kamiennego „Janina”, pod zarządem niemieckiej spółki Fürstengrube GmbH. Pierwszych 400 więźniów Auschwitz, przywiezionych we wrześniu 1944 r., zastąpiło pracujących tam wcześniej brytyjskich jeńców wojennych – wśród nich palestyńskich Żydów – których wycofano po licznych przypadkach sabotażu i odmowy wykonywania pracy. Stan osobowy obozu w końcu 1944 r. osiągnął 900 osób: głównie Żydów z Polski, Czech, Grecji, Francji, Belgii, Holandii i Włoch, a także kilkudziesięciu Polaków i Niemców. Umieszczono ich w budynku murowanym oraz czterech barakach drewnianych, w kolejnym urządzono kuchnię i magazyn żywnościowy. Więźniowie pracowali w ciężkich warunkach i bez odzieży ochronnej przy wydobywaniu i transporcie węgla do szybu kopalni. Do stycznia 1945 r. zmarło w obozie lub zginęło w kopalni ponad 40 więźniów, a prawie 1 tys. jako niezdolnych do pracy odesłano do Birkenau lub Monowitz. Kierownikami podobozu byli kolejno SS‑Unterscharführer Franz Baumgartner i SS‑Oberscharführer Hermann Kleeman. Załogę stanowiło 38 esesmanów. W styczniu 1945 r. w trakcie marszu ewakuacyjnego część więźniów wywieziono koleją z Gliwic do obozów Mauthausen i Buchenwald, inni musieli dotrzeć pieszo (ponad 200 km) aż do Gross‑Rosen na Dolnym Śląsku. Na terenie podobozu esesmani pozostawili ok. 60 niezdolnych do marszu więźniów. Po wyzwoleniu zostali oni otoczeni opieką przez mieszkańców Libiąża.