Auschwitz I
Budowa i rozbudowa KL Auschwitz
Obóz Auschwitz, którego zalążek stanowiły 22 murowane budynki przedwojennych koszar wojskowych, w miarę upływu czasu systematycznie rozrastał się przestrzennie i organizacyjnie. W szczytowym okresie swego rozwoju, latem 1944 r. obóz obejmował około 40 km2 terenu w bezpośrednim sąsiedztwie, i ponad 40 obozów filialnych rozrzuconych w promieniu kilkuset kilometrów. W tym czasie w kompleksie obozów Auschwitz przebywało około 135 tys. ludzi (105 tys. zarejestrowanych i około 30 tys. niezarejestrowanych), czyli 25% więźniów wszystkich obozów koncentracyjnych (525 tys.).
>>>LEKCJA ON-LINE. „AUSCHWITZ — OBÓZ KONCENTRACYJNY I ZAGŁADY”<<<
Biorąc pod uwagę funkcje, jakie pełnił ten obóz, można dojść do wniosku, że przeszedł on w ciągu blisko pięciu lat swego istnienia znamienną ewolucję: od koncepcji obozu kwarantanny, która legła u podstaw decyzji o założeniu obozu w 1940 r. (lecz nigdy nie weszła w stadium realizacji), poprzez obóz koncentracyjny − miejsce zagłady przede wszystkim w wyniku pozbawienia ludzi elementarnych warunków egzystencji, do nowego typu obozu stanowiącego połączenie obozu koncentracyjnego typu Dachau, czy Gross-Rosen, z ośrodkiem natychmiastowej zagłady typu Treblinka lub Bełżec.
Z uwagi na podstawowe funkcje, jakie pełnił KL Auschwitz, w jego historii można wyróżnić dwa zasadnicze okresy:
- od założenia obozu w 1940 r. i przywiezienia pierwszego transportu Polaków, więźniów politycznych 14 czerwca 1940 r. aż do pierwszych miesięcy 1942 r., kiedy pełnił on wyłącznie funkcję obozu koncentracyjnego, czyli miejsca w przeważającej mierze powolnej zagłady, będącej wynikiem celowo stworzonych warunków nieludzkiej egzystencji, przede wszystkim zaś głodu;
- od pierwszych miesięcy 1942 r. do października 1944 r., kiedy obóz ten pełniąc nadal funkcję obozu koncentracyjnego dla więźniów różnych narodowości (od połowy 1942 r. głównie Żydów, Polaków, Cyganów), równocześnie pełnił funkcję największego ośrodka natychmiastowej, masowej zagłady Żydów przywożonych tutaj w ramach akcji zagłady ludności żydowskiej z całej Europy.
W ostatnich dwóch miesiącach istnienia, po unieruchomieniu w październiku 1944 r. komór gazowych, w związku z krytyczną sytuacją militarną Trzeciej Rzeszy i spodziewaną kolejną ofensywą radziecką, obóz wszedł w stadium ostatecznej likwidacji zakończonej ewakuacją więźniów.
Podział obozu Auschwitz
Z powodu trudności w zarządzaniu tak wielkim kompleksem obozowym 22 listopada 1943 r. Auschwitz został formalnie podzielony na trzy obozy o znacznej autonomii, między którymi istniał wyraźnie zarysowany, chociaż nie w każdym aspekcie, usankcjonowany formalnie podział funkcji:
Auschwitz I, obóz macierzysty w Oświęcimiu. W sierpniu 1944 r. przebywało w tym obozie około 16 tys. więźniów (w tym około 10 tys. Żydów, około 4 tys. Polaków i około 3 tys. więźniów innych narodowości). Tu mieściła się siedziba administracji garnizonowej (SS Standortverwaltung), dowódcy miejscowego garnizonu i komendanta KL Auschwitz I z powierzoną formalnie prerogatywą „starszego”, wobec pozostałych dwóch komendantów („Der Lagerkommandant des KL Auschwitz I ist dienstältester Lagerkommandant und SS-Standortältester des SS-Standortes Auschwitz”). Auschwitz I był również siedzibą centralnych biur wydziału politycznego i wydziału zatrudnienia, tutaj mieściły się główne magazyny zaopatrzenia, warsztaty oraz przedsiębiorstwa SS (DAW, DEST, Deutsche Lebensmittel GmbH). Praca w wyżej wymienionych placówkach administracyjnych, gospodarczych i firmach była główną formą zatrudnienia więźniów tego obozu.W październiku 1944 r. w nowo zbudowanych blokach tzw. przedłużenia obozu (Schutzhaftlagererweiterung) otwarto obóz dla kilku tysięcy więźniarek zatrudnionych w fabryce zapalników do pocisków artyleryjskich (Union-Werke).