Hindenburg
Podobóz przy hucie Donnersmarck w Zabrzu (niem. Hindenburg), należącej do spółki Vereinigte Oberschlesische Hüttenwerke AG. Na początku sierpnia 1944 r. do zbudowanego tam obozu sprowadzono z Birkenau pierwszy transport ok. 350 więźniarek, w większości polskich Żydówek. Zakwaterowano je w drewnianych barakach i otoczonych ogrodzeniem z drutu kolczastego pod napięciem, wzdłuż którego znajdowały się cztery wieże strażnicze. Przybyłych w październiku ok. 70 mężczyzn, Żydów czeskich, ulokowano w oddzielnym baraku. Kierownikiem obozu był SS‑Unterscharführer Adolf Taube. Esesmanów przy pełnieniu straży wspierało kilkunastu żołnierzy Wehrmachtu. Więźniarki pracowały przy produkcji amunicji artyleryjskiej i granatów oraz spawaniu wózków do przewożenia bomb lotniczych, więźniowie zaś wykonywali prace porządkowe. W styczniu 1945 r. osadzonych ewakuowano pieszo do Gliwic, skąd więźniarki przewieziono koleją do obozu Gross‑Rosen i dalej w głąb Niemiec, a więźniów do Buchenwald.
