Gleiwitz III
Podobóz założony na terenie nieczynnej huty należącej do koncernu Vereinigte Oberschlesische Hüttenwerke A.G., której część oddano w dzierżawę ewakuowanej z Krakowa, znajdującej się pod niemieckim zarządem, byłej polskiej firmie Zieleniewski Maschinen und Waggonbau GmbH. Pod koniec lipca 1944 r. przywieziono tam pierwszy transport więźniów, których ulokowano w jednym z murowanych budynków fabrycznych. Pracowali oni początkowo przy porządkowaniu terenu, wznoszeniu ogrodzenia z drutu kolczastego, wyładunku i montażu maszyn w halach fabrycznych. Produkcję zdołano uruchomić w końcu roku – więźniów zatrudniono przy wytwarzaniu kół do wagonów kolejowych, lawet do armat przeciwlotniczych, części min morskich i pocisków artyleryjskich. Kierownikiem podobozu był SS‑H auptscharführer Karl Spiker, dysponujący załogą kilkudziesięciu esesmanów. Stan osobowy obozu w październiku wynosił ok. 600 więźniów. Ewakuowano ich pieszo w styczniu 1945 r., lecz wkrótce zawrócono do opróżnionego już podobozu Blechhammer. Stamtąd część pomaszerowała wraz z więźniami innych podobozów do obozu Gross‑Rosen, część zdołała się ukryć lub zbiec. Ci, którym się to nie udało, na krótko przed wyzwoleniem zostali zastrzeleni przez esesmanów.