Choroby i epidemie

Całokształt warunków życia w obozie sprawił, też już od pierwszych miesięcy jego istnienia było w nim wielu chorych, a ich liczba w miarę upływu czasu stale się powiększała. Rezultatem fizycznego znęcania się nad więźniami były liczne złamania kończyn, ropowice pośladków (powstałe najczęściej po chłoście).

W okresie zimowym, a także późną jesienią i wczesną wiosną mnożyły się przypadki przeziębień, zapalenia płuc oraz odmrożeń prowadzące nierzadko do nekrozy kończyn. Katastrofalne warunki higieniczne były przyczyną chorób skórnych, przede wszystkim świerzbu.

Niemal wszyscy więźniowie cierpieli z powodu czyraków, ropni, owrzodzeń, powstałych głównie na tle awitaminozy i zakażeń.

Lata 1942-1943 (zwłaszcza rok 1942) przeszły do historii obozu jako okres nasilenia różnych epidemii, zwłaszcza tyfusu plamistego, który pochłonął największą liczbę ofiar. Wielu więźniów nękała gruźlica, zimnica (malaria), zapalenie opon mózgowych, pęcherzyca, czerwonka oraz zaburzenia przewodu pokarmowego (durchfall), wywołane nieodpowiednim i niewystarczającym wyżywieniem.

Wszystkie te choroby w warunkach obozowych miały bardzo ostry przebieg. Charakterystycznym obozowym schorzeniem była choroba głodowa. Towarzyszyły jej zwykle biegunka (często krwawa), obrzęki nóg, osłabienie wzroku, słuchu, utrata pamięci, załamania psychiczne, a przede wszystkim ogólne skrajne wycieńczenie. Większość więźniów cierpiała na kilka chorób jednocześnie.