Prześladowania Żydów
Już w dniu 1 kwietnia 1933 roku zorganizowano w Niemczech bojkot sklepów żydowskich; odtąd cyklicznie wydawano ustawy i rozporządzenia, które stopniowo ograniczały uprawnienia Żydów jako obywateli i ich udział w życiu gospodarczym. Ustawa o reorganizacji kadry urzędniczej przyniosła zwolnienia żydowskich pracowników urzędów państwowych oraz samorządowych, ustawy norymberskie z 1935 roku wprowadzały m in. zakaz małżeństw mieszanych i precyzowały pojęcie „Żyda” pod względem „rasowo – prawnym”, wreszcie w szeregu rozporządzeń z końca 1938 roku usankcjonowano praktykę „aryzowania” (tj. konfiskaty) przedsiębiorstw żydowskich.
Na mocy licznych odrębnych zarządzeń odebrano Żydom możliwość uprawiania zawodów prawnika, lekarza, nauczyciela, zwalniano z pracy dziennikarzy, artystów, publicznie palono dzieła żydowskich pisarzy, ograniczano dostęp żydowskiej młodzieży do nauczania. Co charakterystyczne, oprócz poczynań nazistowskich władz państwowych, wiele stowarzyszeń i organizacji społecznych w Niemczech samorzutnie przyjęło przepisy dyskryminujące Żydów. Niektóre z nich były realnie i boleśnie odczuwane, inne natomiast miały wyraźnie charakter złośliwych szykan.
W tej sytuacji Żydzi niemieccy mogli jedynie apelować, powoływać się na wspólnotę języka i kultury, przytaczać przykłady żydowskich wynalazców, naukowców i żołnierzy poległych za Niemcy w czasie I wojny światowej. Kres złudzeniom, jeśli mieli je jeszcze niektórzy Żydzi, przyniósł pogrom „Nocy Kryształowej” (9/10 listopada 1938 r.). Zdemolowano wówczas i spalono setki synagog, tysiące sklepów i mieszkań, zamordowano ponadto kilkudziesięciu Żydów, a wiele tysięcy zesłano do obozów koncentracyjnych.