Śmierć głodowa

W 1941 r. władze obozu karały więźniów śmiercią przez zagłodzenie. Karę tę stosowano po ucieczkach. Podlegali jej zakładnicy wybrani w czasie apelu z tego bloku lub komanda, z którego pochodził uciekinier. Zakładnicy ci byli odprowadzani do ciemnic w bloku 11, gdzie nie otrzymując żadnego pożywienia, mieli przebywać tak długo, aż zbiegły więzień zostanie odnaleziony. Jednakże we wszystkich znanych przypadkach zakładnicy zmarli śmiercią głodową. W czasie wybiórki zakładników na przełomie lipca i sierpnia 1941 r. za jednego z wybranych zgłosił się franciszkanin Maksymilian Kolbe. Po blisko dwutygodniowym pobycie w celi głodowej został dobity zastrzykiem fenolu. W latach 1942 i 1943 władze obozowe stosowały egzekucje przez zagłodzenie sporadycznie, a później nie stosowały ich wcale.