Egzekucje

KL Auschwitz był również miejscem wykonywania egzekucji. W obozie zabijano więźniów, którzy zostali osadzeni jako zakładnicy, lub którzy w swych kartach personalnych mieli adnotacje gestapo „powrót niepożądany” lub „nie przenosić”. Adnotacje te oznaczały konieczność ich zgładzenia po pewnym czasie pobytu w obozie. Decyzje o przeprowadzeniu egzekucji podejmowali również komendant, kierownik obozu lub szef wydziału politycznego (obozowego gestapo). Na ich podstawie zabijano najczęściej więźniów osadzonych w celach bloku 11, którzy odbywali tam kary dyscyplinarne lub wobec których prowadzone było śledztwo. W obozie przeprowadzone były również egzekucje Polaków skazanych przez sądy doraźne z Rejencji Katowickiej i Generalnego Gubernatorstwa w większości z przyczyn politycznych, rzadziej za wykroczenia kryminalne. Od 1943 r. w wydzielonych celach bloku 11 przebywały osoby, wobec których prowadzone było śledztwo i których sprawy rozpatrywał Sąd Doraźny z Katowic. Sąd ten najczęściej wydawał wyroki śmierci, które również wykonywano na terenie obozu. W KL Auschwitz zostali także straceni Polacy na podstawie tzw. specjalnego potraktowania. Polegało ono na skazywaniu na śmierć bez wyroku sądu osób uznanych przez policję za stanowiących zagrożenie dla III Rzeszy. Wnioski w takich sprawach sporządzały placówki gestapo w danej prowincji lub rejencji, następnie były rozpatrywane w Głównym Urzędzie Bezpieczeństwa Rzeszy, a ostateczną decyzję podejmował Reichsführer SS Heinrich Himmler. Z dużym prawdopodobieństwem można przyjąć, że na podstawie „specjalnego potraktowania” zabito większość Polaków nie zarejestrowanych w obozie.

Egzekucje były wykonywane przez rozstrzelanie, zagazowanie, powieszenie i zagłodzenie.