Blok 11

Więźniowie odbywali również kary w bloku 11 – w celach zwykłych, w tzw. ciemnicach lub w celach do stania. Były one wymierzane najczęściej na podstawie podejrzenia o sabotaż, kontakty z ludnością cywilną, próbę ucieczki lub udzielenie pomocy uciekinierowi, wreszcie za schwytaniu w czasie ucieczki. Cele zwyczajne miały okna częściowo zamurowane od zewnątrz, a osadzeni w nich mogli spać na drewnianych pryczach. Natomiast ciemnice zamiast okien posiadały wywietrzniki zakryte od zewnętrznej strony blaszanymi osłonami z wybitymi w nich otworami. Więźniowie spali w tych celach bezpośrednio na posadzce. Czas osadzenia w ciemnicy wynosił od kilku dni do kilku tygodni. W ciemnicach przebywali również więźniowie skazani na śmierć głodową za podjęcie próby ucieczki lub którzy wybrani zostali jako zakładnicy po ucieczce z obozu innego więźnia. Od początku 1942 r. więźniowie byli także karani osadzeniem w celach do stania. Były to cztery pomieszczenia o powierzchni niespełna 1m2 każde. Jedynym źródłem powietrza był otwór o wymiarach 5x5cm przysłonięty blachą z wybitymi w niej otworami. Do cel prowadziły niewielkie wejścia przy podłodze, zamykane kratą i drewnianymi drzwiczkami. W każdym pomieszczeniu zamykano na noc jednocześnie czterech więźniów, którzy rano musieli wyjść do pracy. Karę tę wymierzano na okres od kilku do dwudziestu kilku nocy z rzędu.