Początek budowy

Pierwsze komando więźniów (określane jako „Buna” – od niemieckiej handlowej nazwy kauczuku syntetycznego) zaczęto dowozić ciężarówkami na plac budowy fabryki w połowie kwietnia 1941 r. Od początku maja więźniowie musieli pokonywać dystans dzielący obóz od fabryki pieszo (ok. 6-7 kilometrów). Z końcem lipca natomiast komando, liczące już około 1000 więźniów, transportowano do stacji kolejowej w Dworach pociągiem. Zatrudniano ich przy ciężkich pracach fizycznych: niwelowaniu terenu, kopaniu rowów odwadniających, kładzeniu kabli i budowie dróg.

Wiosną 1942 roku więźniowie powrócili na plac budowy, gdzie pracowali aż do 21 lipca, kiedy to wskutek wybuchu epidemii tyfusu w obozie macierzystym i w Birkenau, wyjazdy wstrzymano. Zaniepokojona perspektywą utratą siły roboczej dyrekcji fabryki wyraziła zgodę na przekazanie SS jednego z budowanych w pobliżu Monowic obozu barakowego, w którym zamiast robotników cywilnych – jak to pierwotnie planowano – mieli zostać umieszczeni więźniowie. Z powodu opóźnień w dostawach drutu kolczastego termin oddania do użytku nowego obozu kilkakrotnie przekładano; pierwsi więźniowie pojawili się w nim 26 października, w początkach listopada stan wynosił już około 2000 osób.