Aktualności
Ostatnie posiedzenie obecnej kadencji Międzynarodowej Rady Oświęcimskiej
Prezes Rady Ministrów Kazimierz Marcinkiewicz wziął udział w ostatnim posiedzeniu obecnej kadencji Międzynarodowej Rady Oświęcimskiej, które odbyło się 27 lutego 2006 r. Spotkanie poświęcone było bieżącym sprawom Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau, a także podsumowaniu sześcioletniej kadencji Rady.
Członkowie ustępującej Rady otrzymali z rąk premiera pamiątkowe dyplomy z podziękowaniami. - Jestem przekonany, że wszystkie sprawy ważne dla Międzynarodowej Rady będą w dalszym ciągu realizowane w sposób prowadzący do pamięci, z jednej strony, a jednocześnie ku przyszłości. Pamięć ma ogromne znaczenie przy budowaniu dobrej przyszłości - powiedział szef rządu.
Podczas obrad przedstawione zostało sprawozdanie dyrekcji Muzeum za rok 2005, dyskutowano także o kwestii pawilonów państwowych, w tym nowego pawilonu żydowskiego, projekcie budowy Kopca Pamięci i Pojednania oraz planowanej pielgrzymce do Polski papieża Benedykta XVI. W uznaniu zasług w zwalczaniu ksenofobii, za krzewienie wartości humanistycznych, walkę o oblicze Polski na arenie międzynarodowej oraz o współżycie narodu polskiego i żydowskiego honorową statuetkę im. Arnolda Mostowicza otrzymał profesor Władysław Bartoszewski. Wyróżnienie przyznawane jest z przez Stowarzyszenie Żydów Kombatantów i Poszkodowanych w II Wojnie Światowej.
Premier podziękował członkom Rady za lata wytężonej pracy, za podejmowane starania i ich efekty. - Jestem przekonany, że Rada w kolejnej kadencji będzie pracowała równie efektywnie. Rząd podejmuje i będzie nadal starał się podejmować wysiłki niezbędne, aby sprawy znajdujące się w gestii Rady były realizowane w sposób dobry, nie tylko dla pamięci i historii, ale także dla teraźniejszości i przyszłości - powiedział Kazimierz Marcinkiewicz. Szef rządu mówił też o konieczności stworzenia Międzynarodowemu Centrum Nauczania o Auschwitz i Holokauście takich warunków, w których będzie ono mogło działać we właściwy sposób. - To zadanie dla mojego rządu, jestem jednak przekonany że będzie wypełniane przy pomocy Międzynarodowej Rady Oświęcimskiej - dodał.
Rada jest organem opiniodawczo-doradczym Prezesa Rady Ministrów; składa się z 25 osób z wielu krajów Europy i świata, a jej kadencja trwa sześć lat. W ciągu obecnej kadencji Rada przyczyniła się w znacznym stopniu do rozładowania konfliktów wokół byłego obozu, stworzenia Międzynarodowego Centrum Edukacji o Auschwitz i Holokauście, nowelizacji wystawiennictwa w samym Muzeum oraz wzrostu liczby prac konserwatorskich, wyjaśnienia UNESCO kwestii spornych dotyczących gestii okolic byłego obozu oraz ustalenia ostatecznego programu obchodów 60-lecia wyzwolenia obozu koncentracyjnego Auschwitz.
Kalman Sultanik
Kalman Sultanik urodził się w 1917 r. w Miechowie. Studiował na uniwersytecie Krakowskim, Uniwersytecie Gospodarki w Tel Avivie oraz na Columbia University. Później podjął studia na Wydziale Prawa i ukończył uniwersytet LaSalle w Chicago. Przed II wojną światową był aktywny działaniach komuny żydowskiej i syjonistycznych. W czasie wojny uczestniczył w podziemnych działaniach przeciwko hitlerowskim najeźdźcom. Został deportowany do obozu koncentracyjnego w Płaszowie. Następnie przeniesiono go do obozu w Dreźnie, a potem posłano marszem śmierci do Teresina, z którego oswobodzono go w 1945 r. W 1946 r. zorganizował ruch Niemieckich Syjonistów w Niemczech. Został wybrany delegatem na 22 Światowy Kongres Syjonistów zorganizowany w Bazylei w 1946 r., jako przedstawiciel reprezentujący więźniów obozów śmierci w Niemczech. Zainicjował program pomocy, wspierający tych Żydów, którzy ocaleli. Dzięki temu pomógł licznym Żydom dostać się do Izraela.
W roku 1947 został wybrany do Komitetu Centralnego Wyzwolonych Żydów w Monachium, w Niemczech. Był aktywnym członkiem licznych organizacji syjonistycznych: w Generał Zionist Constructive Funde (Ogólnosyjonistycznym funduszu strukturalnym) był sekretarzem generalnym (mianowanym w 1948 r.), w World Confederation of General Zionists in Israel (Światowa Konfederacja Ogólnosyjonistyczna w Izraelu) był sekretarzem generalnym (mianowany w 1949 r.) i dyrektorem (1952 r.), w World Confederation of United Zionists (Światowa Konfederacja Zjednoczonych Syjonistów) był współprezydentem (wybrany w 1972 r.), w Zionist General Council (Radzie Generalnej Syjonistów), organie zarządzającym World Zionist Organization (Światowej Organizacji Syjonistów) był członkiem (wybrany w 1956 r.), członkiem prezydium tej Rady (wybrany w 1961 r.), członkiem World Zionist Organization (wybranym w 1972 r., potem ponownie w 1978 r. i 1982 r.). Od 1973 r. jest członkiem Rady Dyrektorów United Israel Appeal. Jest przewodniczącym Fundacji Theodora Herzla. W 1977 r. wybrano go na wiceprezydenta Światowego Kongresu Żydów. W 1980 r. został wybrany na Prezydenta Federacji Żydów Polskich w USA.
W latach 1981-1991 pełnił funkcję członka Rady Upamiętnienia holocaustu w USA. W Radzie tej przewodniczył Komitetowi ds. antysemityzmu. Za czasów Elie Wiesela został członkiem Komitetu Wykonawczego Rady Holocaustu i profesor Wiesel nominował go do Komitetu Muzeum Holocaustu. W 1988 r. został mianowany przez polski rząd członkiem Międzynarodowej Rady Muzeum Oświęcimskiego i pełnił w nim funkcję wiceprzewodniczącego. Jako przewodniczący Komitetu ds. Budżetu i Finansów Muzeum w Oświęcimiu zebrał od rządów europejskich około 30 milionów dolarów na utrzymanie obozu. W 1995 r. został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Obecnie jest wykładowcą i współautorem licznych publikacji, zarówno w USA, jak i zagranicą. Pełni też trzy funkcje: Przewodniczącego Amerykańskiej Sekcji Światowej Organizacji Syjonistów, wiceprezydenta Światowego Kongresu Żydów oraz wiceprzewodniczącego United Israel Appeal.
Władysław Bartoszewski - przewodniczący
Władysław Bartoszewski urodził się w Warszawie w 1922 r. Studiował na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego.
Od września 1940 do kwietnia 1941 był więźniem Oświęcimia (numer obozowy 4427). W 1942 był współzałożycielem Rady Pomocy Żydom "Żegota". W latach 1942-1944 uczestniczył w konspiracyjnej organizacji katolickiej Front Odrodzenia Polski (FOP). W latach 1942-1945 pracował w Wydziale Informacji Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej Armii Krajowej (AK) a w latach 1943-1944 równocześnie w Departamencie Spraw Wewnętrznych Delegatury Rządu RP na Kraj (Komórka Więzienna i Referat Żydowski). Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim jako żołnierz AK. Po wojnie należał do Polskiego Stronnictwa Ludowego (PSL) i był współredaktorem "Gazety Ludowej". Dwukrotnie, w latach 1946-48 i 1949-1954 był przetrzymywany w komunistycznych więzieniach, a w 1955 r. uznano go za niesłusznie represjonowanego.
W latach 1963-1981 potajemnie współpracował z Radiem Wolna Europa. Od 1973 do 1985 wykładał historię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 1972-1983 pełnił funkcję sekretarza generalnego Polskiego PEN Klubu. W latach 1978 - 1981 był członkiem konspiracyjnego Polskiego Porozumienia Niepodległościowego. W 1980 był współzałożycielem Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania działającego przy Komisji Krajowej NSZZ Solidarność. Od 13 grudnia 1981 r. do 28 kwietnia 1982 r. był internowany w ośrodku internowania w Jaworzu. W latach 1983-1990 wykładał gościnnie jako profesor w Monachium, Eichstaett i Augsburg. Od września 1990 do lutego 1995 pełni funkcję ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej w Austrii, a od 6 marca do 22 grudnia 1995 r. ministra spraw zagranicznych. Od 1997 r. do końca kadencji w 2001 r. był senatorem Rzeczypospolitej Polskiej (z okręgu Warszawa).
1 lipca 2000 r. został ponownie mianowany ministrem spraw zagranicznych, funkcję tą pełnił do końca rządów J. Buzka (pazdziernik 2001). Od czerwca 2001 roku jest przewodniczącym Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Posiada liczne tytuły naukowe (między innymi profesora, nadany mu w 1983 r. przez rzšd Bawarii, doktora honoris causa filozofii i nauk humanistycznych czterech unwiersytetów). W 1995 r. został odznaczony Orderem Orła Białego. Był jednym z pierwszych Polaków, który otrzymał tytuł "Sprawiedliwy wśród Narodów Świata" w Jerozolimie (w 1963 r.). Posiada od 19991 r. honorowe obywatelstwo państwa Izrael. Jest autorem około 40 książek i ponad 1200 artykułów i przyczynków. Żonaty, ma syna.
Prof. Israel Gutman - wiceprzewodniczący
Israel Gutman urodził się w Warszawie w 1923 r. Należał do podziemia żydowskiego w Warszawskim getcie i Żydowskiej Organizacji Bojowej podczas powstania w getcie Warszawskim. Od 5 maja 1943 r. do 5 maja 145 r. był więźniem obozów koncentracyjnych w Majdanku, Oświęcimiu i Mauthausen. W latach 1945-1971 aktywnie działał w She'erit Hapletah (ocaleni) i należał do założycieli kibucu Aviv we Włoszech. W latach 1947-1971 należał do kibucu Lehavot w Górnej Galilei. W 1961 r. był współzałożycielem Moreshet (Dziedzictwo), Centrum Pamięci Anielewicza. Występował w roli świadka w procesie Eichmana w Jerozolimie.
W latach 1975-1993 był dyrektorem Ośrodka Badawczo-Naukowego Yad Vashem. Po uzyskaniu magisterium i stopnia doktorskiego, w latach 1971-1993 był profesorem i profesorem zwyczajnym na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie. Od roku 1980 do 1981 wykładał gościnnie na UCLA. Był pierwszym przewodniczącym wydziału badań nad holocaustem, założonego przez Klub "1939". W latach 1983-1985 był dyrektorem Instytutu Współczesnego Żydostwa Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie. W latach 1993 - 1996 był dyrektorem Międzynarodowego Instytutu Badań nad Holocaustem w Yad Vashem.
Od 1996 r. jest Głównym Historykiem Yad Vashem, od 1973 r. jest też przewodniczącym Komitetu Kierującego Badaniami w Yad Vashem. Należy do Kierownictwa Yad Vashem i jest członkiem Komitetu Naukowo-Badawczego Muzeum Pamięci Holocaustu w USA. Napisał 11 książek, w tym The Jews of Warsaw (Żydzi Warszawy), Ghetto-Underground-Uprising (Getto - Podziemie - Powstanie), oraz Resistance (Ruch oporu). Jest redaktorem i współredaktorem 19 książek, w tym Encyclopedia of the Holocaust (Encyklopedii Holocaustu). Otrzymał 5 nagród: Nagrodę Shlonsky'ego w dziedzinie literatury, Nagrodę Itzhaka Sade'a za prace o militarnych badaniach naukowych. Nagrodę Yefroykina za wybitne prace poświęcone historii Żydów z Europy Wschodniej, Nagrodę Federacji Żydów Polskich oraz Carl von Ossietzky Prize der Oldenburg Stadt. W 1995 r. nadano mu tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego.
