"W oficjalnej dokumentacji brak informacji o zagładzie w Auschwitz"

Negacjoniści Holokaustu często podnoszą argument, że nie istnieje pisemny rozkaz nakazujący przeprowadzenie masowej zagłady Żydów, co według nich podważa fakt jej istnienia.

Fakty:

Wśród zachowanych archiwaliów, związanych z funkcjonowaniem KL Auschwitz, najbardziej obszerna jest dokumentacja budowlana związana z powstawaniem poszczególnych obiektów na terenie obozu. Bardzo często negacjoniści posługują się tymi dokumentami, aby pokazać ogrom inwestycji, a przy tym eksponują te, które pozornie miałyby służyć więźniom. Ponieważ masowej zagładzie Żydów nie towarzyszył żaden sprecyzowany rozkaz pisemny, wszelkie kwestie z nią związane ukrywano w oficjalnych pismach, posługując się eufemizmami w rodzaju: „ostateczne rozwiązanie kwestii żydowskiej” (Endlösung der Judenfrage), „wędrówka na wschód” (Ostwanderung), „wysiedlenie Żydów” (Aussiedlung der Juden), ich „specjalne potraktowanie” (Sonderbehandlung), względnie „oddzielne ulokowanie” (Gesonderte Unterbringung). Także działania budowlane związane z Zagładą kamuflowano enigmatycznymi sformułowaniami, ewentualnie starano się nie tworzyć osobnych dokumentów, związanych z masowym mordem lub zabezpieczeniem mienia pożydowskiego. Wyjątkowo jednak, gdy korespondencja służbowa trafić miała wyłącznie do osób wtajemniczonych, o komorach gazowych pisano wprost, zapewne w celu uniknięcia nieporozumień.

Przykładem może być pismo z 29 stycznia 1943 roku, gdzie w opisie prac związanych z uruchomieniem krematorium II w Birkenau pojawiło się określenie „Vergasungskeller” (piwnica do gazowania), odnoszące się do znajdującej się w podziemiach budynku komory gazowej. Sformułowanie to zostało podkreślone na czerwono:

Pismo z końca stycznia 1943 roku zawierające informacje dla szefa wydziału C w WVHA (Dział budownictwa w Głównym Wydziale Administracyjno-Gospodarczym SS) Hansa Kammlera o mającym nastąpić niebawem uruchomieniu krematorium II w Birkenau. Źródło: APMA-B.

Innym przykładem może być sprawozdanie dzienne, tzw. Tagesbericht, z 2 marca 1943 roku, gdzie odnotowywano betonowanie podłogi w pomieszczeniu komory gazowej (und Fussboden betonieren im Gaskammer) krematorium V (tu określonego jako „instalacja do spopielania” – Einäscherungsanlage).

Dzienny raport prac wykonanych przy budowie krematorium V z dnia 2 marca 1943 roku. Źródło: APMA-B.

Powiększony fragment dokumentu zawiera sformułowanie: „…betonowanie podłogi znajdującej się w komorze gazowej”. Źródło: APMA-B.

Innym przykładem jest pismo z 5 czerwca 1942 roku, kiedy to Karl Bischoff otrzymał od komendanta Hössa ustne polecenie wybudowania baraków do składowania mienia Żydów zabitych w komorach gazowych (für die Sonderbehandlung der Juden). Mimo że polecenie było przekazane ustnie, Bischoff sporządził pisemną notatkę służbową dotyczącą tego zadania, prawdopodobnie w celu uzyskania formalnej podstawy do rozliczenia tej „inwestycji”:

Notatka służbowa szefa wydziału budowlanego w KL Auschwitz o ustnym poleceniu komendanta Hössa dotyczącym budowy baraków do przechowywania mienia żydowskiego. (Chodzi o rzeczy osobiste Żydów zabijanych w komorach gazowych). Źródło: APMA-B.

Warto wspomnieć także o ponownym uruchomieniu jednej z prowizorycznych komór gazowych (bunkier II – „biały domek”) na terenie Birkenau, po tym, gdy w połowie maja 1944 roku rozpoczęła się w KL Auschwitz zagłada Żydów z Węgier. Liczba nadchodzących transportów była tak wielka, iż przekroczyła zdolność spalania zwłok w trzech funkcjonujących krematoriach (czwarte uległo wcześniej awarii i nie było już ponownie wykorzystywane). W odpowiedzi na wniosek Zentralbauleitungu z Auschwitz szef wydziału budowalnego WVHA, Hans Kammler, wydał zezwolenie na budowę trzech baraków, które pełnić miały funkcję rozbieralni, w pobliżu „bunkrów zapasowych” (Ausweichbunkern), jak określano tymczasowe komory gazowe. Zagładę Żydów z Węgier określono w dokumencie jako „Ungarn-Program” (program węgierski):

Źródło: APMA-B.