Sylwetka Jerzego Adama Brandhubera (1897-1981) zasługuje na uwagę i pamięć przynajmniej z trzech powodów: był utalentowanym artystą malarzem, więźniem obozu Auschwitz oraz wieloletnim pracownikiem Muzeum Auschwitz. Na książkę, ukazującą się w 40. rocznicę śmierci artysty, składają się: obszerny biogram autorstwa prof. Andrzeja Linerta, trzy teksty wspomnieniowe Brandhubera oraz przegląd jego twórczości artystycznej, w tym 60 szkiców na tematy obozowe powstałych w latach 1946-1949 (podzielonych na cykle: „Oświęcim”, „Rampa” i „Kwarantanna”, przechowywanych obecnie w Zbiorach Muzeum). Jego rysunków nie sposób pomylić z pracami innych artystów, gdyż udało mu się wypracować swój własny, niepowtarzalny styl. We wstępie do jednego z katalogów wydanych w latach 60. XX wieku ówczesny dyrektor Muzeum Auschwitz, Kazimierz Smoleń, zaznaczył: „Dojrzałość artysty przejawia się w przemyślanym, oszczędnym traktowaniu każdej kreski, zmierzającej do unikania fotograficznego ujęcia danej sceny, a podkreślenia jej psychologicznego, uczuciowego znaczenia”. Auschwitz naznaczyło życie Adama Jerzego Brandhubera na zawsze. W 1979 roku, czyli na dwa lata przed śmiercią, wyznał: „Jeszcze obecnie malując, potrafię przeżyć to wszystko i to jeszcze głębiej aniżeli kiedyś”.