Duchowni różnych narodowści i wyznań należeli do jednej z grup prześladowanych podczas II wojny światowej.

Stolica Apostolska na przełomie 1939/1940 r. podjęła na drodze dyplomatycznej starania o zwolnienie z obozów koncentracyjnych uwięzionych duchownych i wystąpiła m.in. z sugestią skierowania ich do Ameryki Południowej. H. Himmler zdecydował jednak, że wszyscy duchowni dotychczas rozproszeni w różnych obozach koncentracyjnych umieszczeni zostaną w KL Dachau, co też nastąpiło stopniowo od 8 grudnia 1940 r. Decyzja Himmlera dotyczyła zarówno polskiego duchowieństwa katolickiego, jak i duchownych innych narodowości oraz wyznań.

Wykaz duchownych zamieszczony w książce Jolanty Adamskiej i Jana Szilinga zawiera 527 nazwisk. Wśród nich nie zidentyfikowano 6 osób. 490 księży było narodowości polskiej, poza tym niemieckiej, austriackiej i czeskiej. 204 osoby z tego transportu poniosły śmierć, 48 zostało zwolnionych, trzech przeniesiono do więzień lub innego obozu, a 266 zostało wyzwolonych w KL Dachau 29 kwietnia 1945 r.

Książka zawiera kopie dwóch oryginalnych niemieckich list transportowych (alfabetycznej i numerowej) z datą 13 grudnia 1940 r. oraz opracowaną przez autorów polską listę duchownych z tego transportu przedstawioną w formie notek biograficznych zidentyfikowanych osób.

Poza tym w publikacji zamieszczono fragmenty relacji polskich duchownych z pobytu w niemieckich obozach koncentracyjnych oraz kopie dokumentów i zdjęć związanych z tematem książki.