Opracowanie historii jednego z pierwszych urządzeń masowej zagłady w Auschwitz: komory gazowej zwanej bunkrem II lub „białym domkiem”.

Obok bunkra I (tzw. „czerwonego domku”), „biały domek” utożsamiany jest jednoznacznie z początkami zagłady Żydów w Auschwitz. Na potrzeby masowych mordów Niemcy zaadaptowali na komorę gazową dom wysiedlonych ze wsi Brzezinka Polaków.
Był on otynkowany i pomalowany na biało, stąd w gwarze obozowej nazywano go „białym domkiem”. Jednorazowo można było w nim uśmiercić do tysiąca ofiar. Działał od lipca 1942 do maja 1943 roku, ponownie został uruchomiony podczas zagłady węgierskich Żydów w połowie 1944 roku. W grudniu 1944 roku został zburzony, a baraki-rozbieralnie zostały zdemontowane. Zachowały się jedynie fundamenty bunkra II, które do dzisiaj można zobaczyć na terenie byłego obozu Birkenau.

Opracowanie zawiera dokładny opis zarówno „białego domku”, jak i jego otoczenia, m.in. dróg dojazdowych, baraków-rozbieralni przeznaczonych dla ofiar oraz stosów kremacyjnych. Ponadto każdemu fragmentowi opisu historycznego towarzyszą zdjęcia archiwalne
i współczesne.