Książka wydana w polsko-angielskiej wersji językowej zawiera referaty wygłoszone przez uczestników konferencji: byłych więźniów KL Auschwitz (m.in. Noacha Fluga, Halinę Birenbaum, Kitty Hart-Moxon, Kazimierza Smolenia i Aharona Weissa), naukowców, historyków i przedstawicieli instytucji związanych z Holokaustem (m.in. Wacława Długoborskiego, Marka Kucię, Thomasa Lutza, Romaniego Rose, Sarę J. Bloomfield, Jonathana Webbera, ks. Manfreda Deselaersa i Israela Gutmana). Wykład podsumowujący wygłosił prof. Władysław Bartoszewski.

Polski Sejm ustawą z dnia 2 lipca 1947 r. zadecydował o utworzeniu Muzeum. Zgodnie z jej zapisem "tereny byłego hitlerowskiego obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu wraz ze wszystkimi znajdującymi się tam zabudowaniami i urządzeniami zachowuje się po wsze czasy".

Wizyta w Auschwitz kształtuje ludzkie postawy, opinie, wizje świata, ale także wpływa na emocje, wywołuje lęki, czasem niejednoznaczne uczucia. Uczestnicy konferencji zastanawiali się, w jaki sposób historia Auschwitz może być włączona we wspólną historię bez tworzenia podziałów. Nauczyciele akademiccy i pracownicy miejsc pamięci dzielili się swoim doświadczeniem, odpowiadając na pytanie, w jaki sposób można przekazywać coraz bardziej oddalającą się historię Auschwitz kolejnym pokoleniom, pamiętając o charakterze miejsca pamięci, nie niszcząc jego autentyzmu.

Elie Wiesel w swoim wystąpieniu powiedział: budynki mogą zostać zburzone, a słowa pozostają.

Dla Jonathana Webbera głos z Auschwitz jest głosem o niezwykłej sile.

Dlatego warto było ten głos zapisać i przekazać innym — w postaci książki.